Extinctie

René ten Bos neemt afscheid als Denker des Vaderlands in stijl, met een hoogst verontrustend essay over het begrip ‘uitsterven’.

'Van alle ecologische catastrofes is extinctie zonder twijfel de pijnlijkste en onrustwekkendste.' –  René ten Bos in Extinctie

De ortolaan en kuifleeuwerik verdwijnen. Met de insecten gaat het slecht. De zeeën zijn zo leeg dat men spreekt van waterwoestijnen. Kortom, het uitsterven van soorten gaat harder dan ooit, zo hard dat wetenschappers vrezen dat het vroeg of laat ook de mens raakt. Ons eigen voortbestaan staat dus ook op het spel, niet alleen dat van andere diersoorten. 

Onheilspellende tocht

Hoe hebben filosofen en wetenschappers over het einde van dier en mens nagedacht? René ten Bos neemt de lezer mee op een onheilspellende tocht die begint op de ‘plee’ van het universum en eindigt bij het ‘ondier’ dat in ons allen huist. Dwars door al het pessimisme en nihilisme heen ontwaart hij daarbij de mogelijkheid van een intieme relatie tot extinctie. Dat betekent dat we niet alleen de noodlottigheid van ons kunnen afwerpen, maar ook dat we onbedaarlijk kunnen lachen om onszelf en om wat ons het meest bedreigt. 

Nieuwe manier van nadenken over ecologie

Extinctie is bedoeld voor mensen die niet willen wegkijken van onheil en catastrofe; voor mensen die openstaan voor een nieuwe manier van denken over ecologie. Extinctie sluit naadloos aan bij de discussie over het antropoceen, waar Ten Bos zich nadrukkelijk in heeft gemengd. Het boek gaat verder waar het alom geprezen Dwalen in het antropoceen ophield.

‘Geen feest, het antropoceen. Dat we René ten Bos in ons midden hebben is ten minste één lichtpuntje.’ ***** – NRC Handelsblad over Dwalen in het antropoceen