De psychopaat in mij

James Fallon deed als succesvol neurowetenschapper een ontdekking in zijn lab die zijn leven op z'n kop zette. Bij het bestuderen van hersenscans van familieleden die als controlegroep fungeerden, stuitte hij op een scan die sterk leek op die van de seriemoordenaars die hij onderzocht. Echt verontrustend werd het toen bleek dat de scan van zijn eigen brein was.

Wat als je een beetje een psychopaat blijkt te zijn?
Hoe kon hij, gelukkig getrouwd en vader van drie kinderen, een psychopaat zijn? Was hij in staat tot de gruwelijkheden die sommige psychopaten begaan? In welke mate beïnvloedde zijn genetische aanleg zijn gedrag? Wat was de rol van zijn opvoeding en van het gezin waarin hij opgroeide? Hoe kon hij maatschappelijk zo succesvol zijn?

Een andere kijk op psychopathie
In De psychopaat in mij zoekt Fallon naar antwoorden op deze vragen. Hij spreekt met vrienden en collega's, gaat bij zichzelf te rade, duikt in zijn familiegeschiedenis en schrijft een prachtig en intrigerend verhaal - waarvan de toon en handelingen soms iets verraden van zijn breinconditie. Hij legt daarnaast uit hoe de neurologie, genetica en epigenetica van psychopathie in elkaar steken, waarom psychopaten doen wat ze doen, waarom ze bestaan en hoe je met ze om moet gaan.

Genetica of opvoeding?

Voor Fallon veranderde deze ontdekking zijn kijk op de neurowetenschappen: al die tijd geloofde hij dat we weinig controle hebben over wat we doen en wie we zijn. Vanuit zijn achtergrond als neuroloog was hij ervan overtuigd dat ongeveer 80 procent van onze persoonlijkheid en ons gedrag wordt bepaald door onze natuur, en slechts 20 procent door opvoeding. Fallon concludeert dat we niet simpelweg goed of kwaad, beminnelijk of rancuneus, welwillend of gevaarlijk zijn. Maar we zijn ook niet simpelweg het product van de biologie. De wetenschap kan slechts een deel van het verhaal vertellen. De psychopaat in mij vertelt het verhaal van deze zoektocht van James Fallon.