De geboorte van de tragedie

De geboorte van de tragedie is het eerste boek dat Nietzsche publiceerde. Het verscheen in 1872. Nietzsche was in die tijd hoogleraar klassieke talen te Bazel, maar hij schreef dit boek niet als classicus: hij manifesteert zich meteen als de grote filosoof die zich niet beperkt tot specialistische beschouwingen, maar op zoek gaat naar de grote verbanden. Dat is ook de reden dat het boek bij verschijnen op hevige kritiek stuitte. Men vond het te speculatief. De geboorte van de tragedie mag dan een jeugdwerk zijn, alle thema’s die Nietzsche later zou uitwerken, kondigen zich hier al aan: de wil tot macht, de moraalkritiek, het amor fati en de eeuwige terugkeer. Eén thema staat in De geboorte van de tragedie echter centraal: de Griekse cultuur. Nietzsche laat zien hoe deze zich heeft ontwikkeld vanuit de dynamiek van twee principes: het apollinische en het dyonisische. Het apollinische vertegenwoordigt de wereld van de droom en de harmonie, het dyonisische de roes en de chaos. Hij toont aan hoe deze driften niet alleen hun stempel hebben gedrukt op de Griekse cultuur, maar doorwerken in de gehele ontwikkeling van de Europese cultuur. Daarmee krijgen zijn cultuurfilosofische inzichten een universele geldigheid en hebben ze nog niets aan actualiteit ingeboet.

De Nietzsche-bibliotheek omvat de heruitgave van de bekende vertalingen van Pé Hawinkels en Thomas Graftdijk, herzien, aangepast aan de nieuwste Nietzsche-edities en aangevuld met een verhelderend notenapparaat en nawoord. De heruitgave wordt verzorgd door een deskundige redactie bestaande uit de vertalers Paul Beers, Michel van Nieuwstadt en Hans Driessen. Naast deze acht bestaande vertalingen zijn er twee nieuwe van de hand van Hans Driessen: De geboorte van de tragedie en Afgodenschemering. Dat filosofie geen koude abstractie, maar leven, lijden, offeren voor de mensheid is, wordt bewezen door het leven en noodlot van Nietzsche.

Vertaling:

Hans Driessen